نوبهاران (صائب)

چنین کز بازگشت نوبهاران شد جوان عالم

چه می شد گر بهار عمر ما هم باز می آمد

یاد جوانی (شهریار)

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند

بلبل شوقم هوای نغمه خوانی می کند

همتم تا می رود ساز غزل گیرد به دست

طاقتم اظهار و عجز و ناتوانی می کند

چرخ نیلوفری (محمدعلی فردوسی)

شبانگه به سر فکر تاراج داشت

سحرگه نه تن سر، نه سر تاج داشت

به یک گردش چرخ نیلوفری

نه تاجی به جا ماند و نه نادری

آن کیست (حافظ)

آن کیست کز روی کرم، با ما وفاداری کند

بر جای بدکاری چون من یک دم وفاداری کند

خوش است (ابوسعید ابوالخیر)

راه تو به هر قدم که پویند خوش است

وصل تو به هر سبب که جویند خوش است

روی تو به هر دیده که بینند نکوست

نام تو به هر زبان که گویند خوش است

جوانیم (شهریار)

از زندگانیم گله دارد جوانیم

شرمنده جوانی از این زندگانیم

دارم هوای صحبت یاران رفته را

یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم

دل خوش دار (حافظ)

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار                      که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

لطف خدا (حافظ)

لطف خدا بیشتر از جرم ماست                 

نکته سربسته چه دانی خموش

گر چه وصالش نه به کوشش دهند

هر قدر ای دل که توانی بکوش        

می بینم

نمی دانم چه دنیایی است که دل ها سنگ می بینم

به دریا صید ماهی می روم خرچنگ می بینم

حنای جمله عطاران همه نیرنگ می بینم

تمام عهد و پیمان ها پر از نیرنگ می بینم

نمی دانم چرا من کودک یک ساله را دل تنگ می بینم

کیهان ناپایدار (فردوسی)

چنین است کیهان ناپایدار

تو در وی به جز تخم نیکی مکار

جهان سر به سر چون فسانه است و بس                                  

نماند بد و نیک بر هیچ کس