آستان خویش (بیدل دهلوی)

آبرو خواهی مقیم آستان خویش باش

اشک را از دیده پا بیرون نهادن خواری است

وفا (شهریار)

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران

ساده دل من که قسم های تو باور کردم

جای می خون جگر ریخت به کامم ساقی

گر هوای طرب و ساقی و ساغر کردم

حضور (سعدی)

زندگان را نه عجب گر به تو میلی باشد

مردگان باز نشینند به عشقت ز قبور

آن چه در غیبتت ای دوست به من می گذرد

نتوانم که حکایت کنم الا به حضور

باد نوروزی (عطار)

جهان از باد نوروزی جوان شد

زهی زیبا که این ساعت جهان شد

چه می جویی به نقد وقت خوش باش

چه می گویی که این یک رفت و آن شد