عمر به سر رسد (خیام)

چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ

پیمانه چو پر شود چه بغداد و چه بلخ

می نوش که بعد از من و تو ماه بسی

از سلخ به غره آید از غره به سلخ

گریزم (دهلوی)

هر جانور که باشد بگریزد از بلایی

من خود بلای خویشم، از خود کجا گریزم

دور فلکی (حافظ)

دور فلکی یکسره بر منهج عدل است

خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل

حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است

از بهر معیشت مکن اندیشه باطل

عمر (رضی الدین آرتیمانی)

عمر اگر خوش گذرد زندگی نوح کم است

ور به سختی گذرد یک نفسش بسیار است

کبوتری که دگر آشیان (سعدی)

به کوی لاله رخان هر که عشقباز آید

امید نیست که دیگر به عقل باز آید

کبوتری که دگر آشیان نخواهد دید

قضا همی بردش تا به چنگ باز آید

به جای خاک قدم بر دو چشم سعدی نه

که هر که چون تو گرامی بود به ناز آید

دشمن غدار (خیام)

اکنون که گل سعادتت پربار است

دست تو ز جام می چرا بیکار است

می خور که زمانه دشمنی غدار است

دریافتن روز چنین دشوار است

چشم جهان بین (حافظ)

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

باز آید و برهاندم از بند ملامت

حلقه اقبال (حافظ)

خیال چنبر زلفش فریبت می دهد حافظ

نگر تا حلقه اقبال ناممکن نجنبانی

تواضع دشمن (غنی کشمیری)

بر تواضع های دشمن تکیه کردن ابلهی است

پای بوس سیل از پا افکند دیوار را

زاهد (مولانا)

زاهد بودم ترانه گویم کردی

سر فتنه بزم و باده خویم کردی

سجاده نشین باوقاری بودم

بازیچه کودکان کویم کردی