روزگار (عماد خراسانی)

بر ما گذشت نیک و بد، اما تو روزگار

فکری به حال خویش کن این روزگار نیست

تیره روزان (صائب)

تیره روزان جهان را به چراغی دریاب

تا تو را پس از مرگ، شمع مزاری باشد

خزان (صائب)

ای گل شوخ که مغرور بهاران شده ای

خبرت نیست که در پی چه خزانی داری

غم پنهانی

دوستان شاد شوند از غم پنهانی ما

کوه را آب دهد بی سر و سامانی ما

ما که ویران شدگانیم بدین دلشادیم

که جهانی شده آباد ز ویرانی ما

گل های پرپر (بیداد خراسانی)

گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است

اما چه سود، حاصل گل های پرپر است

حال پریشان (اخوان ثالث)

امشب اندوه تو بیش از همه شب شد یارم

وای از این حال پریشان که من امشب دارم

بلندی (نظامی)

سری کز تو گردد بلندی گرای

به افکندن کس نیفتد ز پای

تو را چه غم (صائب)

تو را چه غم که شب ما دراز می گذرد

که روزگار تو در خواب ناز می گذرد

آدمی (سعدی)

آدمی چون تو در آفاق نشان نتوان داد

بلکه در جنت فردوس نباشد چو تو حور

گرفتار (فاضل نظری)

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج

حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم

یک آه کشیدیم و رسیدیم به معراج