خوش باد روزگارت (مولوی)

گفتی مرا که چونی در روی ما نظر کن

گفتی خوشی تو بی ما زین طعنه ها گذر کن

گفتی مرا به خنده خوش باد روزگارت

کس بی تو خوش نباشد رو قصه دگر کن

نگاه (غلامعلی رعدی آذرخشی)

من ندانم به نگاه تو چه رازی است نهان

که من آن راز توان دیدن و گفتن نتوان

آتش عشق (شهریار)

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود

بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

شیرین کار (وحشی بافقی)

این عبارت های شیرین تو را معمار کیست

جان فدای طبعش این معمار شیرین کار کیست

پروا (حافظ)

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان

ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی

کهنه جهان (خیام)

آن ها که کهن شدند و این ها که نوند

هر کس به مراد خویش یک تک بروند

این کهنه جهان به کس نماند باقی

رفتند و رویم دیگر آیند و روند

کمند (سعدی)

به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس

که به هر حلقه موییت گرفتاری هست

لشکر (سعدی)

با لشکرت چه حاجت، رفتن به جنگ دشمن

تو خود به چشم دشمن، بر هم زنی سپاهی

عشاق (حافظ)

دوش می آمد و رخشاره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود

جان عشاق سپند رخ خود می دانست

و آتش چهره بدین کار برافروخته بود