وداع (وصال شیرازی)

ز وداعت به دل آمد غم یک عمر فراق

چون وداع تو چنین است فراقت چون است

باران (مولوی)

باران که شدی مپرس این خانه کیست

سقف حرم و مسجد و میخانه یکی است

باران که شدی پیاله ها را نشمار

جام و قدح و کاسه و پیمانه یکی است

باران! تو که از پیش خدا می آیی

توضیح بده عاقل و فرزانه یکی است

جان عشاق (حافظ)

جان عشاق سپند رخ خود می دانست

و آتش چهره بدین کار برافروخته بود

درد (وحشی بافقی)

قدر اهل درد، صاحب درد می داند که چیست

مرد صاحب درد، درد مرد، می داند که چیست

بشکن (حسن حسینی)

هر چند که از آینه بی رنگ تر است

از خاطر غنچه ها دلم تنگ تر است

بشکن دل بی نوای ما را ای عشق

این ساز شکسته اش خوش آهنگ تر است

خندان

وقتی که تو آمدی به دنیا عریان

جمعی به تو خندان و تو بودی گریان

کاری بکن ای دوست که وقت رفتن

جمعی به تو گریان و تو باشی خندان

زلزله (شفیعی کدکنی)

از زلزله و عشق کس خبر ندهد

آن لحظه خبر شوی که ویران شده ای

طوفان بلا (حافظ)

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

پریشان (اخوان ثالث)

بهار آمد، پریشان باغ من، افسرده بود اما

به جو باز آمد آب رفته، ماهی مرده بود اما

مگذار (کلیم کاشانی)

گاهی از خاک درت مرهم به زخم ما ببند

این چنین مگذار ما را، یا رها کن یا ببند