ز روی کرامت (حافظ)

من این حروف نوشتم چنان که غیر ندانست

تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی

دولت مستعجل (حافظ)

راستی خاتم فیروزه بواسحاقی

خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود

دیدی آن قهقهه کبک خرامان حافظ

که ز سرپنجه شاهین قضا غافل بود

وصال (حافظ)

گر چه وصالش نه به کوشش دهند

هر قدر ای دل که توانی بکوش

بندست (صائب تبریزی)

بیا به منزل ما این طلسم را بشکن

که مدتی است ره کشور وفا بندست

ز رقص برگ خزان دیده می توان دانست

که برگ عیش به سر رشته فنا بندست

غم روزگار گفتن (سعدی)

به تو حاصلی ندارد غم روزگار گفتن

که شبی نخفته باشی به درازنای سالی

نظم پریشان (حافظ)

حافظ آن ساعت که این نظم پریشان می نوشت

طایر فکرش به دام اشتیاق افتاده بود

ایام برومندی (صائب تبریزی)

طی شد ایام برومندی ما در سختی

همچو آن دانه که در زیر قدم سبز شود

کوزه گر دهر (خیام)

جامی است که عقل آفرین می زندش

صد بوسه مهر بر جبین می زندش

این کوزه گر دهر چنین جام لطیف

می سازد و باز بر زمین می زندش

پیر میخانه

پیر میخانه چه خوش گفت به دردی کش خویش

که مگو حال دل سوخته با خامی چند

پر و بال گشودن (اقبال لاهوری)

در جهان بال و پر خویش گشودن آموز

که پریدن نتوان با پر و بال دگران