نظم پریشان (حافظ)

حافظ آن ساعت که این نظم پریشان می نوشت

طایر فکرش به دام اشتیاق افتاده بود

ایام برومندی (صائب تبریزی)

طی شد ایام برومندی ما در سختی

همچو آن دانه که در زیر قدم سبز شود

کوزه گر دهر (خیام)

جامی است که عقل آفرین می زندش

صد بوسه مهر بر جبین می زندش

این کوزه گر دهر چنین جام لطیف

می سازد و باز بر زمین می زندش

پیر میخانه

پیر میخانه چه خوش گفت به دردی کش خویش

که مگو حال دل سوخته با خامی چند

پر و بال گشودن (اقبال لاهوری)

در جهان بال و پر خویش گشودن آموز

که پریدن نتوان با پر و بال دگران

علاج واقعه (سعدی)

علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد

دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست

به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز

وگرنه سیل چو بگرفت، سد نشاید بست

حکمت (فردوسی)

جهان سر به سر حکمت و عبرت است

چرا بهره ما همه غفلت است

مجلس مستان (صائب تبریزی)

جهان به مجلس مستان بی خرد ماند

که در شکنجه بود هر کسی که هشیار است

خاطر (سعدی)

به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار

که بر و بحر فراخ است و آدمی بسیار

برزیگران (سعد الدین وراوینی)

بکاشتند و بخوردیم و کاشتیم و خورند

چو بنگری همه برزیگران یکدگریم