اشک (خلیل جوادی)

اشکی که درون دیدگان تاک است

معجونی از آب و آفتاب و خاک است

من پاک تر از این سر نمی دانم چیست

پس هر چه که از تاک برآید پاک است

ای یار ناسامان من (سعدی)

ای یار ناسامان من، از من چرا رنجیده ای

وی درد و ای درمان من، از من چرا رنجیده ای

پیر می فروش (حافظ)

دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد

گفتا شراب نوش و غم دل ببر زیاد

از کوزه همان برون تراود که در اوست (شیخ بهایی)

آن کس که بدم گفت بدی سیرت اوست

وان کس که مرا گفت نکو، خود نیکوست

حال متکلم از کلامش پیداست

از کوزه همان برون تراود که در اوست

دانا (فردوسی)

چو دانا نماید به کاری درنگ

به پیروزی آرد جهانی به چنگ

همه کارها در فروبستگی

گشاید و لیکن به آهستگی

چرخ بازیگر (قائم مقام فراهانی)

روزگار است آن که گه عزت دهد گه خوار دارد

چرخ بازیگر از این بازیچه ها بسیار دارد

روز فراق (حافظ)

بی عمر زنده ام من و این بس عجب مدار

روز فراق را که نهد در شمار عمر

پیر ما (حافظ)

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد

عالم از ناله عشاق مبادا خالی

که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد

پیر دردی کش ما گر چه ندارد زر و زور

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

هنوز (فاضل نظری)

هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست

ببار ابر بهاری، ببار... کافی نیست

گرفتار (سعدی)

کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست

هیـچ بازار چنین گرم کـــه بـازار تـو نیست