گله (سعدی)

گله از فراق یاران و جفای روزگاران

نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی

خواب (سعدی)

ما را همه شب نمی برد خواب

ای خفته روزگار دریاب

صیاد (ژولیده نیشابوری)

اگر بهرام گور از گور سر آرد برون، گوید

که هر صیاد، صیادی به نام گور هم دارد

رستم پیروز (فاضل نظری)

از رستم پیروز همین بس که بپرسند

از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی

سوگواران (شفیعی کدکنی)

سوگواران تو امروز خموشند همه

که دهان های وقاحت به خروشند همه

عاشق و صابر (سعدی)

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است

ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است

برادران طریقت نصیحتم مکنید

که توبه در ره عشق آبگینه بر سنگ است

عمارت دل (حافظ)

به می عمارت دل کن که این جهان خراب

بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت

یلدا (سعدی)

باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش

صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود

مستی (سعید بیابانکی)

مستی به شکستن سبویی بند است

هستی به بریدن گلویی بند است

گیسو مفشان توبه ما را مشکن

چون توبه عاشقان به مویی بند است

رنگ و خیال (حافظ)

گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست

نقش غلط مبین که همان لوح ساده ایم