داغ شراب (صائب تبریزی)

از می خمار آن می گلگون ز دل نرفت

داغ شراب را نتوان با شراب شست

چشم پرنیرنگ (حافظ)

با چشم پرنیرنگ او، حافظ مکن آهنگ او

کان طره شبرنگ او بسیار طراری کند

بی صبری مکن (کمال خجندی)

هیچ حالی را بقایی نیست بی صبری مکن

چون شب صحبت درآید روز هجران بگذرد

جمال او (مولوی)

چو جمال او بتابد چه بود جمال خوبان

که رخ چو آفتابش بکشد چراغ ها را

غربت (ناصر خسرو)

گرد غربت نشود شسته ز دیدار غریب

گر چه هر روز سر و روی بشوید به گلاب

هر درختی که ز جایش به دگر جای برند

بشود زو همه آن رونق و آن زینت و آب

شبانان (محمد کاظم کاظمی)

آنچه آن پیر فروهشت، جوانان خوردند

گله را گرگ ندزدید، شبانان خوردند

خبرت (سعدی)

خبرت خراب تر کرد جراحت جدایی

چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی

تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی

چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیایی

پیر مغان (حافظ)

مرید پیر مغانم ز من مرنج ای شیخ

چرا که تو وعده کردی و او به جا آورد

عیب خویش (سعدی)

همه عیب خلق دیدن نه مروت است و مردی

نگهی به خویشتن کن که تو هم گناه داری

صبر (ابوتراب حلی)

گفته بودی صبر کن تا یک شب امیدت برآید

وه که در امید یک شب صبر کردم روزگاری