سعدیا (ملک الشعرای بهار)

سعدیا چون تو کجا نادره گفتاری هست؟

یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست؟

یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟

هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست

سعدی (غم دل)

دگرش چو باز بینی غم دل مگوی سعدی

که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد

سرگذشت (شفیعی کدکنی)

چه پرخون نوشتند این سرگذشت

دلی کو کزین غصه پرخون نگشت؟

خردمند دیرینه خوش می گریست

اگر مرگ داد است بیداد چیست؟

خردمند (فردوسی)

به جویی که بگذشت یک روز آب

نسازد خرمند از او جای خواب

بهار را دریاب (صائب تبریزی)

درون خانه خزان و بهار یک رنگ است

ز خویش خیمه برون زن بهار را دریاب

ما را بس (حافظ)

من و هم صحبتی اهل ریا، دورم بود

از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می بخشند

ما که رندیم و گدا، دیر مغان ما را بس

قلم قضا (خیام)

بر من قلم قضا چو بی من رانند

پس نیک و بدش چرا ز من می دانند

دی بی من و امروز چو دی بی من و تو

فردا به چه حجتم به داور خوانند

چه خواندی (شفیعی کدکنی)

تو در نماز عشق چه خواندی

که سال هاست

بالای دار رفتی و این شحنه های پیر

از مرده ات هنوز

پرهیز می کنند

بار سفر (ملک الشعرای بهار)

دعوی چه کنی داعیه داران هم رفتند

شو بار سفر بند که یاران همه رفتند

خواب گران (فروغی بسطامی)

ساقیا در قدح باده چه پیمودی دوش

که حریفان همه در خواب گرانند هنوز