سیمای من (محمد سلمانی)

انچه از سیمای من پیداست غیر از درد نیست

گر چه گاهی پشت یک لبخند پنهان می شود

وادی عشق (اقبال لاهوری)

وادی عشق بسی دور و دراز است ولی

طی شود جاده صد ساله به آهی گاهی

مشتاقی و صبوری (سیف فرغانی)

سعدی مگر چو من بود وقتی که این غزل گفت

"مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا"

دو روزی (بیدل)

دو روزی با غم و رنج حوادث صبر کن بیدل

جهان آخر چو اشک از دیده ات یک بار می افتد

حیله (صائب تبریزی)

به هیچ حیله در آغوش در نمی آیی

مگر تو را ز نسیم بهار ساخته اند

دوست (رهی)

ای دوست بیازار مرا هر چه توانی

دل نیست اسیری که ز آزار گریزد

سرآمد

حافظ کجای کاری؟ فالت غلط درآمد

گفتی غمت سرآید، این عمر من سرآمد

بی خبر (خاقانی)

دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت

ما را شکار کرد و بیفکند و برنداشت

ما بی خبر شدیم که دیدیم حسن او

او خود ز حال بی خبر ما خبر نداشت

عاشقی (سعدی)

سعدیا دور نیک نامی رفت

نوبت عاشقی است یک چندی

عشرت امروز (حافظ)

حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا

من چرا عشرت امروز به فردا فکنم