یوسف ثانی (حافظ)

گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی                   

چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی

شیرین تر از آنی به شکرخنده که گویم              

ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی

مغرور (حافظ)

ای که دائم به خویش مغروری                             گر تو را عشق نیست معذوری

می خواهمت (قیصر امین پور)

می خواهمت چونان که شب خسته خواب را     

می جویمت چونان که لب تشنه آب را

حتی اگر نباشی می آفرینمت

چونان که التهاب بیابان سراب را                   

درد دل (فاضل نظری)

گفته بودی درد دل کن گاه با هم صحبتی                  

کو رفیق رازداری کو دل پرطاقتی؟

تا نسیم از شرح عشقم باخبرشد مست شد            

غنچه ای در باغ پرپر شد ولی کو غیرتی؟

بس که دامان بهاران گل به گل پژمرده شد                 

باغبان دگیر به فروردین ندارد رغبتی

پیچ و خم زلف (فاضل نظری)

می تواند گره از کار دلم بگشاید                           تو اگر باز کنی پیچ و خم زلفت را

چو دخلت نیست... (سعدی)

چو دخلت نیست خرج آهسته تر کن                        

که می خوانند ملاحان سرودی

اگر باران به کوهستان نبارد                                   

به سالی دجله گردد خشک رودی

آشفته پا (آشفته شیرازی)

آشفته پا ز سلسله زلف او مکش                       عمری که صرف عشق نگردد بطالت است

کشته دوست (فواد کرمانی)

زنده در هر دو جهان نیست به جز کشته دوست        

کشته ام کشته او را که جهان زنده به اوست

از در دوست درآ جلو گه دوست ببین                       

که رخ دوست نبینی مگر از دیده دوست

بلای عشق (ابوالحسن ورزی)

بلای عشق را جز عاشق شیدا نمی داند                به دریا رفته می داند مصیبت های دریا را

وصال (عراقی)

ما را ز هم جدا کرد ایام ورنه ما را                        با دولت وصالت خوش بود روزگاری