آسیای طبیعت (شهریار)

فلک همیشه به کام یکی نمی گردد

که آسیای طبیعت به نوبت است ای دوست

امید وصل (سعدی)

دانی، که خبر ز عشق دارد؟

آن کز همه عالمش خبر نیست

سعدی! چو امید وصل باقی است

اندیشه جان و بیم تن نیست

فدای تو (صائب تبریزی)

ما آنچه کرده ایم فدای تو سر به سر

ای سنگدل چه مانده که تو با ما نکرده ای؟

نرمی (صائب تبریزی)

نرمی ز حد مبر که چو دندان مار ریخت

هر طفل نی سوار کند تازیانه اش

سخن (بیدل دهلوی)

چه خوش است راز گفتن به حریف نکته سنجی

که سخن نگفته باشی، به سخن رسیده باشد

شکست ما (سعدی)

با چون خودی درافکن اگر پنجه می کنی

ما خود شکسته ایم چه باشد شکست ما

نوشخند صبح (فریدون مشیری)

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب

بیمار خنده های تو ام، بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی،‌گرم تر بتاب

خوب رویان (سعدی)

به زیورها بیارایند وقتی خوب رویان را

تو سیمین تن چنان خوبی که زیورها بیارایی

جویبار (شفیعی کدکنی)

دریاب لحظه ها را در آبِ جویباران 

بنگر که می روی تو، وین جویبار باقی است

این راز بشنو از من هرگز مگو جهان هیچ

هرگز مگو جهان پوچ، تا انتظار باقی است

عشق (ناصر پروانی)

گویند که یک پله پس از عشق جنون است

انگار پس از عشقِ تو نه، مرحله ای نیست