درد (مهرداد اوستا)

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن                  با مردم بی درد ندانی که چه درد است

هزار جهد (سعدی)

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم                نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

عشرت امروز (صائب تبریزی)

فکر شنبه تلخ دارد جمعه اطفال را                     عشرت امروز بی اندیشه فردا خوش است

راه عشق (حافظ)

راهی است راه عشق که هیچش کناره نیست

آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

هر دم که دل به عشق دهی خوش دمی بود

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

گیسوان (فاضل نظری)

گیسوان تو شبیه است به شب اما نه                       شب که این قدر نباید به درازا بکشد

جانان (حافظ)

مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم

هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه

که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

دریا (مهدی حمیدی)

دریای آبی رنگ چشمانت چه زیباست          آنجا که باید دل به دریا زد همین جاست

طبیب (مهدی فلاح)

زحمت چه می کشی پی درمان ما طبیب      ما به نمی شویم و تو بدنام می شوی

ای عشق (حسین قربانی)

ای عشق مدد کن که به سامان برسیم

چون مزرعه تشنه به باران برسیم

یا من برسم به یار و یا یار به من

یا هر دو بمیریم و به پایان برسیم

یاد

یادت نمی کنم در همه عمر زانکه یاد آن کس کند که دلبرش از یاد رفته باشد .