تاوان (اسیر شهرستانی)

اجر جفا و مزد وفا را که می دهد

تاوان عمر رفته ما را که می دهد

دلبر رعنا (سعدی)

ای سرو خوش بالای من ای دلبر رعنای من

لعل لبت حلوای من از من چرا رنجیده ای

کافی است (محمد علی بهمنی)

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافی است

تو مرا باز رساندی به یقینم کافی است

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی است

وفا و جفا (سنجر کاشانی)

گفتی دروی هر چه بکاری، غلط است این

من تخم وفا کاشتم و نخل جفا رست

میکده (احمد قندی چالشتری)

سرزده وارد مشو میکده حمام نیست

این سخن پیر ماست گفته هر خام نیست

بر در میخانه شو، بوسه رندانه زن

خاک در میکده، سجده گه عام نیست

خاموش (هوشنگ ابتهاج)

نگاهت می کنم خاموش و خاموشی زبان دارد

زبان عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

جام می (حافظ)

مبوس جز لب ساقی و جام می حافظ

که دست زهد فروشان خطاست بوسیدن

فسوس (فردوسی)

جهانا سراسر فسوسی و باد

به تو نیست مرد خردمند شاد

جهانا (فردوسی)

جهانا چه بدمهر و بدگوهری

که خود پرورانی و خود بشکری

عیب می (حافظ)

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگوی

نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند